Idzie nowe…

Nowy rok zaczął się dla mnie całkiem obiecująco. Jeszcze przed świętami koleżanka zleciła mi zaaranżowanie pokoju swojego 7-letniego synka, na miejscu, tu w Trójmieście, odpłatnie. Pełnia szczęścia :) Niedawno byłam na pomiarach, wszystko sobie obejrzałam i teraz powoli zaczynamy działać. Pokoik według wstępnych zamierzeń ma być w kolorach biel/turkus/granat/czerń/szarość i uwaga – zieleń! Co wyjdzie, zobaczymy, ale na pewno się pochwalę. Wstępne plany są mniej więcej takie:

Jakby tego było mało, odezwała się do mnie mama 14-miesięcznych bliźniąt, chłopca i dziewczynki i im także będę aranżować pokój. 20 m2 ze skosami. Tak się cieszę! Spełniają się moje marzenia, żeby pasję zamieniać powoli w pracę.  Pan mąż-inżynier zaczął kibicować, pomaga, pokazuje programy graficzne, oblicza ile tapety trzeba zamówić… ;)  

Za to koniec starego roku był nerwowy. Musiałam pozbyć się lokatorki, która nieustannie balangowała w wynajmowanym jej mieszkaniu (pokazywałam już je tutaj i tutaj). Nie sama. Okazało się, że pozory jednak nie mylą. Dziewczyna już na pierwszy rzut oka była podejrzana: zbyt opalona, zbyt młoda, miała zbyt różowe paznokcie i zbyt głośno mówiła. Ja naiwna „nie będę oceniać ludzi po wyglądzie”, „może ma bogatych rodziców”. Yhm. Wynajęłam mieszkanie w dwa dni, pierwszej osobie, która odpowiedziała na ogłoszenie, a po niej dzwoniło jeszcze ze dwadzieścia. Chciałam ten temat mieć szybko z głowy. Kłopoty zaczęły się już jesienią, sąsiedzi się skarżyli, policja przyjeżdżała, imprezy trwały do rana. Pogroziłam palcem, wygłosiłam wychowawczą mowę (i wręczyłam zgodnie z ustawą o Ochronie praw lokatorów pisemne upomnienie), ale niestety na długo to nie podziałało. W grudniu ostatecznie postanowiłam zakończyć współpracę i zaczęła się jazda. Panna z sympatycznej zamieniła się w bezczelną. Powiem Wam szczerze, wiedziałam, że tacy ludzie są, ale nie miałam z nimi nigdy do czynienia. Z takim chamstwem, brakiem przyzwoitości, oszukiwaniem, nagrywaniem przez nią rozmów telefonicznych (serio, serio). Poczułam się jak starsza pani, która chciałaby rzec „a za moich czasów…”. Ale udało się, pozbyłam się kłopotu, sąsiedzi odetchnęli z ulgą. Mieszkanie jest wolne. Gdy gruntownie obejrzałam lokal po jej wyprowadzce, załamałam ręce. Pan mąż zaproponował „wynajmijmy kogoś do sprzątania”. Ale nie, zrobiłam to sama. Wyszorowałam każdy kąt. Wyprałam wszystko, co się dało. Może się będziecie śmiać, ale jestem sentymentalna. Czułam że tym czterem kątom się to ode mnie należy. Spędziłam tam tyle cudownych lat, mieszkałam tam z młodym Panem mężem. Madzia na imprezie wypaliła tam papierosem dziurę w oknie. Tyle wspomnień. Złość powoli przechodzi, zaczynam nabierać dystansu. Jak patrzę na te zdjęcia to już prawie wcale jej nie czuję.

Białego fotela biurowego wyprać się nie dało, więc wylądował na śmietniku. Swoje odsłużył.

Zamiast niego kupiłam szalenie popularne krzesło, „inspirowane” projektem Eames'ów. Bardzo  mi się w tym wnętrzu podoba. Rozważałam też czarne, ale trafiłam w Praktikerze (tutaj) na białe w dobrej cenie i to zaważyło.

Pewnie zauważycie, że zasłonki są jakieś 10 cm za krótkie – krawcowa źle mi je obcięła, a kolejnych na razie nie kupuję. Jednak pomijając ten szczegół, musicie przyznać że okno ładnie wygląda. Zasłonki Vivan (49 zł, Ikea), firanki Theresia (49 zł, Ikea).

Żeby poprawić sobie humor wybrałam się na zakupy do Ikea. Kupiłam nowy pokrowiec na podnóżek Klippan, tym razem czarny, z wiadomych względów. Nabyłam też sztuczne roślinki Fejka, które rewelacyjnie ożywiają przestrzeń, biało-czarną poduszkę (Navviva) i podkładki (Ljuda). Z piwnicy przyniosłam też lampę podłogową. Klosz mógłby być inny, ale już nie będę tak szaleć. Wszystko tam zostanie, kosztowało niewiele.

W mniejszym pokoju jest na razie sam materac, ponieważ lokatorka połamała łóżko… Nie ma jednak tego złego. Zamówiłam do naszej sypialni nowe, powinno przyjść za kilka dni, a te które mamy wróci do starego M. Myślę, że fajnie tam będzie wyglądało, ociepli trochę ten surowy klimat.

W kuchni przydałoby się wymienić jeszcze lampę. Widzę tam czarną. Może taką?

Wypatrzyłam też u Szweda materiał na krótką zazdrostkę (taką na karnisz, który już wisi w kuchni), w identyczną kratę jak tapeta w pokoju, ale nie wiem czy dojdzie do realizacji, bo skarbonka świeci pustkami… :)

Jakby ktoś szukał przyjemnego mieszkania w Gdańsku to zapraszam! :)